Ludzie byli i są zafascynowani drzewami, dawniej uważali je za uosobienie bóstw, wierzyli w ich nadprzyrodzone moce, a lasy będące skupiskami drzew w większej liczbie budziły grozę, ale też dawały pożywienie, schronienie i opał, co wielokrotnie pozwalało przetrwać trudne okresy historyczne lub klimatyczne. Dziś także drzewa i lasy są obecne w świadomości językowej i kulturowej ludzkości. Głównie to właśnie drzewom nadąjemy miano pomników przyrody, ceniąc ich długowieczność i ważność dla danej społeczności. Drewno pozyskiwane z drzew stało się materiałem, który znacznie przyczynił się do rozwoju kultury, np. jako budulec, ale też jako główny składnik papieru z celulozy produkowanego na masową skalę od XIX wieku, co sprawiło, że przechowywanie, przekazywanie i przetwarzanie większych ilości informacji doprowadziło jak w czasach historycznych do ponownego skoku w rozwoju nauki, gospodarki a zwłaszcza kultury w XX wieku, czyniąc je bardziej dostępnymi dla przeciętnego mieszkańca ziemskiego globu. Słowianie na przestrzeni wieków szczególnie blisko byli związani z przyrodą, więc obecność motywów powiązanych z drzewami i lasem w językach, literaturach i kulturach narodów słowiańskich jest silnie zaakcentowana. Drzewostan słowiański jako tytuł jest tutaj rozumiany w dwojaki sposób: termin wywodzący się z nauk leśnych, mówiący o wzajemnym oddziaływaniu na siebie drzew znajdujących się na pewnym obszarze (w rozumieniu metaforycznym: oddziaływanie drzew na język, literaturę i kulturę narodów słowiańskich), ale także w drugim znaczeniu, które odnosi się do postrzegania drzew historycznie i współcześnie przez człowieka – twórcę.

Źródło i szczegóły: press.amu.edu.pl